“The way we talk to our children becomes their inner voice”
Peggy O’mara
Vandaag op 7-7 begint van Juno Burger de invitation. Een uitnodiging om bewust te worden van wat er in jou leeft, te gaan waarnemen wat er in jouw binnenwereld gebeurt en dit met compassie er te laten zijn.
Met als uitnodiging om hierbij je favoriete probleem voor ogen te nemen. Die term is natuurlijk al super grappig want het impliceert dat jij bewust voor dit probleem kiest?.
In de besloten groep delen nu verscheidene mensen hun favoriete probleem. En deze komen eigenlijk allemaal op hetzelfde neer. Namelijk dat we iets zijn gaan geloven dat ons stress geeft. Al dan niet over een situatie of over onszelf.
En de meest hardnekkige van deze stressvolle gedachten zijn diepe overtuigingen geworden. Overtuigingen over onszelf en het leven die we in onze jonge jaren hebben opgeslagen.
Want: The way we talk to our children becomes their inner voice.
Zoals wij als ouders tegen onze kinderen praten bepaalt wat zij later gaan geloven. Vandaar dat het zo belangrijk is om je bewust te worden van je woorden. Wat de impact ervan is. Ook als je het goed bedoelt kunnen woorden volledig verkeerd aankomen.
Onze middelste werd bijvoorbeeld nog wel eens liefkozend boefje door oma genoemd. Waarop hij dan met een beteuterd gezichtje aan mij vroeg: mama ik ben toch geen boef? Want voor hem is een boef iemand die fout is en de gevangenis in moet.
Maar kan je dan helemaal niets meer zeggen tegen je kind? Eigenlijk is het ook wel weer eenvoudig. Alles waarbij je het kind aanspreekt op wie hij is, is precair. Want dan gaat hij geloven dat dat is wie hij is. Maar je bent nooit alleen die ene inprenting. Dus als jij tegen je kind zegt dat hij stout is, of lui, of lastig of wat dan ook. Is dat wat het kind over zichzelf gaat geloven. Terwijl het eigenlijk slechts gaat over gedrag dat een kind op een bepaald moment vertoont.
Zelfs met positieve inprentingen ligt dit gevoelig. Want als jij het kind meegeeft dat het zo slim, mooi of lief is, dan zal het zich schuldig voelen op het moment dat het een keer niet slim of lief doet. Vaak levert het bijvoorbeeld faalangst op als een kind vaak gehoord heeft dat het zo slim is. Want het wil graag slim gevonden blijven worden en zal daardoor moeilijkere opdrachten gaan vermijden. Of een kind dat altijd te horen heeft dat het zo lief is voelt zich intens schuldig als het een keertje boos wordt. Of dat mooie kind komt in identiteitscrisis op moment dat haar lichaam verandert en ze niet meer voldoet aan dat mooie plaatje.
Alles wat na ‘ik ben’ komt is eigenlijk beperkend. Want JE BENT. Punt! Je bent een expressie van het leven zelf. Je bent niet een gefixeerd iets. Je bent energie in beweging.
Gedrag bepaalt niet wie je bent. Het is dus belangrijk dat we het zijn van onze kinderen kunnen scheiden van wat ze doen.
En ja, natuurlijk kan je een kind aanspreken op gedrag. Liefst dan overigens vanuit geweldloze communicatie door middel van een ik boodschap waarin je deelt wat bepaald gedrag met jou doet en een verzoek tot ander gedrag. Maar wees je dus bewust van de kracht van woorden. Want zodra je het op de persoon speelt, doet het iets met het zelfbeeld.
Hoe minder een kind over zichzelf gaat geloven, hoe vrijer het is om gewoon het leven te leven. En is dat niet wat we onze kinderen gunnen?
P.S. Wil je meer leren over de behoeften van je kind onder het gedrag? Meld je dan hier aan voor de gratis Bewust Ouderschap Online Course.
