“Your real concern should be to remove all dangers but don’t interfere with the child; let him go on his way.”
– Osho
Met twee kleine kinderen ben ik me continu bewust van mijn verantwoordelijkheid als ouder. Tegelijkertijd vraag ik me echter steeds meer af of we kinderen wel moeten opvoeden.
Uiteraard heb ik het hier niet over het zorgen voor de primaire behoeften van het kind. Waar het mij om gaat is de algehele opvatting over opvoeding dat wij als ouders weten wat onze kinderen in de toekomst nodig hebben en we ze dat moeten aanleren. Met als uitgangspunt dat ze op dit moment klaarblijkelijk nog niet goed genoeg zijn en we niet het vertrouwen hebben dat ze vanzelf zullen opgroeien tot volwassenen. Tot ongeveer 2 jaar hebben kinderen helemaal geen gevoel van afgescheidenheid, voelen ze zich één met alles om zich heen en stroomt het leven vrijelijk door hen heen. Vanuit het geloof dat wij als ouders moeten opvoeden, geven wij ze echter allemaal inprentingen mee over hoe ze moeten doen en wat ze moeten laten, met als gevolg dat het kind blokkades gaat ervaren in z’n uitingen. Het kind gaat al vrij snel doorhebben dat het beloning, erkenning en daarmee liefde krijgt als het zich op een bepaalde manier gedraagt. Zo zijn we geneigd te zeggen ‘mijn kind is lastig’ of ‘mijn kind is lief’. Het kind gaat geloven dat dit is wie hij is en zich ernaar gedragen. In dit proces ontwikkelt het kind dan ook zijn identiteit/ego. Maar alles wat na ‘jij bent…’ komt werkt beperkend voor het kind. Hierdoor komt het steeds verder af te staan van wie hij in werkelijkheid is.
Opvoeden gebeurt mijns inziens dan ook vaak uit angst voor het loslaten van de controle en voor wat de buitenwereld er wel niet van zal denken. Want wat als je als ouders niet zou opvoeden en je kind wordt ongelukkig? Dan heb je het gevoel dat je gefaald hebben. Veel ouders zien hun kinderen als verlengstuk van hun eigen identiteit en hebben bepaalde ideeën over hoe hun kinderen zich moeten gedragen en wie ze moeten zijn. Kinderen zijn echter geen bezit en zijn al helemaal niet op de wereld om jou als ouder gelukkig te maken. Kinderen zijn wel fantastische leermeesters voor persoonlijk bewustzijn, aangezien ze over het algemeen slechts je eigen gedachten en gevoelens spiegelen.
De uitdaging is wat mij betreft dan ook om iedere strijd/discussie met je kind als een uitnodiging te zien om dieper in jezelf te onderzoeken wat je overtuigingen en gevoelens over de situatie zijn. Wat triggert je kind in jou? Wat maakt dat je hier zo boos/gefrustreerd over wordt? Waarom vind je dat je kind zich zo moet gedragen? Welke overtuigingen heb je die je in stand probeert te houden?
Dat dit lastig is zal ik overigens allerminst ontkennen. Wat ik wel hoop is dat deze blog mensen uitnodigt hierover na te denken en dit bij zichzelf te gaan onderzoeken. Onderstaande tekst kan daar wellicht bij helpen.
‘The mind is based on comparing, judging, blaming, guilt, insisting, demanding, expecting and is therefore not capable to really love unconditionally.
Is it love, if parents compare their children with other‘s?
Is it love, if parents want their children to be different than what they appear to be?
Is it love, if parents praise their children expecting them to do the “right” thing again?
Is it love, if parents scold their children expecting them to behave better?
Is it love, if parents reward their children for achievements expecting them to improve further?
Is it love, if parents punish their children?’
– Marcus Stegmaier