Oh wat vinden we het toch moeilijk om met emoties om te gaan! Als iemand gevoelig reageert, wordt er al snel gezegd dat hij/zij niet zo moeilijk moet doen of zich moet leren afschermen om niet alles wat hij/zij voelt binnen te laten komen. Daarmee wijzen we enerzijds de persoon af om zijn emoties en tegelijkertijd geven we ‘m ook nog een strategie mee die helemaal niet werkt.
Als kind hebben we ervaren dat de dingen die we voelden pijn deden. Van daaruit hebben we besloten om niet alles meer te willen voelen. Met als gevolg dat we als volwassenen veel angst en verzet hebben ontwikkeld tegen alles wat er aan soortgelijke prikkels bij ons binnen komt. We zijn daardoor vaak steeds meer gaan onderdrukken. Maar voor alle emoties geldt dat je je er wel tegen kunt verzetten, maar dat ze dan alleen maar meer in je lichaam worden vastgezet. Met een soort pressure cooker als gevolg. Eens in de zoveel tijd barsten de emoties eruit door middel van een huilbui of woede uitbarsting. Waardoor het voelen meer een zwakte dan een kracht is geworden.
Al heel vroeg beginnen we met het ontwikkelen van strategieën om maar niet de pijn te hoeven voelen van afwijzing en onzekerheid. Ingeborg Bosch beschrijft deze strategieën heel goed in haar boek Past Reality Integration. De een richt zich meer op valse hoop en zal extra hard z’n best gaan doen om geliefd te zijn. De ander schiet in valse macht door zich te uiten in boosheid, wat heel even het gevoel kan geven dat je in controle bent. Maar ook de primaire afweer, ik ben niet ok, is een strategie. Op deze manier hoef je ook de pijn niet te voelen, want iedere keer neemt de gedachte ‘zie je wel ik ben niet ok’ het over.
Echter, juist door bereid te zijn alles te voelen kan voelen weer een kracht worden. Als je zonder verzet en oordeel alles er laat zijn, dan wordt je transparant en gaan de prikkels door jou heen in plaats van dat ze aan je blijven plakken. We denken echter dat we dit niet aan kunnen. Maar dit is gestoeld op oude ervaringen. Dingen die als kind overweldigend waren. Maar als volwassenen kunnen we deze dragen. In het moment aanwezig blijven bij het gevoel zonder er een verhaal van te maken of je te laten leiden door gedachten als ‘ik wil dit niet’ of ‘ik kan dit niet’. Dan komt er letterlijk ontspanning en ruimte.
We leven in een maatschappij waarin het ratio ontzettend wordt geprezen. Of zoals Einstein zegt: “Intuïtie is een heilig geschenk en het verstand een trouwe dienaar. We hebben echter een maatschappij gecreëerd die de dienaar eert en het geschenk uit het oog verloren is.” Juist voor rationele mensen is het dus extreem belangrijk met aandacht bij de gevoelens te blijven, want zij zullen nog meer geneigd zijn om wat ze voelen met hun hoofd te begrijpen. Met als gevolg dat er een ‘label’ maatschappij is ontstaan. En of dit nou een label als ADHD betreft, een sterrenbeeld of een persoonlijkheidstypering als MBTI, ze dienen allemaal om onszelf en de ander te begrijpen en ons daarmee in staat te stellen de verschillen te accepteren. Begrijpen we het echter niet, dan vinden we het lastig om met de bijbehorende emoties die dit oproept om te gaan. Alles om maar niet de pijn te hoeven voelen die ontstaat doordat die ander anders reageert dan wij hadden verwacht en verlangt…
Leer jezelf open gewaar te zijn (bijvoorbeeld door mindfulness) bij wat er in jezelf speelt en je zult vrij zijn!