“Vulnerability is at the core, the heart, the center, of meaningful human experiences.”
– Brene Brown
Wat is het toch dat we het zo eng vinden om ons kwetsbaar op te stellen? Waarom durven we niet onze diepste gevoelens en verlangens te uiten? Naar mijn mening omdat we bang zijn om afgewezen te worden. Bang voor oordelen van andere mensen. Bang om alleen te staan en er niet bij te horen. Want de pijn die we voelen als we worden afgewezen is een diepe universele pijn.
Afwijzing is een pijn die we al vroeg in onze kindertijd ervaren. Hoe goed onze ouders ook proberen op onze behoeften in te spelen. Er blijven momenten waarop we ons alleen en afgewezen hebben gevoeld. En dat doet pijn. Zeker als je als kind afhankelijk bent van de liefde van je ouders om te overleven. Dus gaan we manieren ontwikkelen om deze pijn niet te hoeven voelen.
We denken bijvoorbeeld dat het aan ons ligt dat we niet de liefde krijgen die we zo nodig hebben. Dat we het niet waard zijn. Dat we schuldig zijn. Waardoor we ons gaan schamen voor onszelf. Om dit gevoel van schaamte niet te hoeven voelen gaan we heel hard ons best doen. We denken dat als we maar afvallen we alsnog die liefde krijgen. Of als we maar promotie krijgen we alsnog die waardering krijgen. Zoek je echter de waardering in de buitenwereld dan zal deze nooit als genoeg voelen. Met als gevolg dat we boos worden, het ligt immers aan die ander. Je man die steeds koekjes koopt, je baas die jou niet ziet. En zo springen we op en neer tussen de verschillende strategieën om geen pijn en kwetsbaarheid te hoeven voelen, we gaan van angst, naar schuldgevoel, naar hard je best doen naar boos op de ander en oordelen en weer terug.
Totdat we uiteindelijk zelfs besluiten niets of niemand meer nodig te hebben. Dit is het moment waarop we niet alleen voor de buitenwereld maar ook voor onszelf gaan ontkennen dat we behoeften en verlangens hebben. Mensen die uiteindelijk deze strategie hanteren ogen vaak succesvol, ze doen het goed op hun werk, zorgen voor hun gezin, zijn attent naar hun familie en vrienden. Maar iets ontbreekt er. Door namelijk gevoelens van pijn en kwetsbaarheid te verdringen is het moeilijk om echt diepe verbinding met deze mensen te maken. Zodra je ze bijvoorbeeld vraagt naar hun opvoeding zal het of worden weggewuifd of er zal worden gezegd dat het prima was. Mensen die bijvoorbeeld weinig van hun jeugd herinneren hebben deze strategie. Verslaafd zijn is ook een voorbeeld van deze ontkenning van behoeften. En dat hoeft echt niet aan het iets zwaars als drugs of roken te zijn. Dat kan ook veel werken, tv-kijken of sporten zijn, of iedere avond paar glazen wijn drinken. Alles om maar niet te hoeven voelen.
Je kwetsbaar opstellen is echter nodig om emotionele intimiteit aan te kunnen gaan in relaties. Een relatie staat of valt namelijk met de bereidheid je open te durven stellen. Jezelf volledig te laten zien. Met je angsten en onzekerheden. Durf jij in je relatie te delen waar je bang voor bent en wat pijn doet? Wat je verlangens en behoeften zijn?
Juist onze angst om afgewezen te worden en er alleen voor te staan maakt dat we ons niet kwetsbaar tonen. Ironisch genoeg is dat juist waardoor we echte verbinding missen. Als je je dus realiseert dat dit slechts oude strategieën zijn om geen pijn te voelen, meestal de oude pijn die je als kind ervaren hebt en in het heden getriggerd voelt, kun je gaan besluiten deze strategieën los te laten. Iedere keer als je je bewust wordt van je strategieën (denken dat je niemand nodig hebt, je best doen, boos worden op ander, slecht voelen over jezelf of bang zijn), stop! En voel welke pijn er eigenlijk geraakt wordt. Besef dat je deze gevoelens kunt dragen, ze zullen je echt niet meer verpletteren zoals je dat als kind wellicht hebt ervaren. Aandacht geven aan deze gevoelens brengt verlichting en vrijheid. En echte verbinding. Want met het doorvoelen van je eigen pijn, angsten en onzekerheden ontstaat er ook begrip voor de gevoelens van de ander. En door je gevoelens te delen krijgt de ander empathie voor jou. De emotionele intimiteit die dan ontstaat, is de fundering voor een liefdevolle relatie. Of dat nou met je partner, je kinderen, vrienden of familie is.
So, open up!
Een uitnodiging aan een ieder om zich kwetsbaar op te stellen en de liefde vrij te laten stromen.
PS Aangezien ik natuurlijk deze blog niet kan afsluiten zonder enige kwetsbaarheid van mijn kant heb ik hier de link naar een filmpje waarin ik over een aantal van mijn eigen angsten vertel. https://youtu.be/_IPzDAek7NA