“Een grens trekken kan ook met een welkomstboodschap”
Loesje
Vaak krijg ik de vraag hoe je als ouder nou goed grenzen kan trekken. Veel ouders blijken dat namelijk een lastig iets te vinden. De reden hiervoor is dat zij grenzen trekken vanuit het hoofd. Geleerd hebben dat je bepaald gedrag niet moet tolereren. Dat grenzen trekken hoort. Dat je je kind niet teveel moet verwennen. Dat je als ouder consequent moet zijn. Niets is minder waar.
Tegelijkertijd trekken ze ook regelmatig geen grenzen omdat ze daar ook weer van alles van vinden. En voelen zich vervolgens schuldig omdat ze denken of te makkelijk of te streng geweest te zijn.
Hierdoor wordt het juist onduidelijk en verwarrend voor het kind. Omdat wat je als ouder aangeeft niet congruent is. Want wat je zegt en uitstraalt komt niet overeen met elkaar. Wat je denkt en voelt is dan in strijd.
Aangezien iedere situatie anders is, is het helemaal niet nodig om consequent te zijn. Want de ene keer ben je wel in staat of bereid om je kind ergens op te halen. En de andere keer ben je moe of heb je een andere afspraak en kan je dus niet ophalen. Belangrijk hierbij is dat je je eigen behoeften in kaart gaat brengen. Want als je zegt ik heb geen zin, maar je kan wel, dan voelt dit voor je kind als een afwijzing. Als je dan ook nog je kind verwijt dat het überhaupt dit vraagt want je vindt het zijn of haar eigen verantwoordelijkheid dan doe je schade aan de verbinding met je kind. Terwijl als jij geen zin hebt, dan ligt daar eigenlijk iets onder. Je bent bijvoorbeeld moe of niet lekker. Of er wordt iets diepers geraakt, bijvoorbeeld dat je vindt dat je kind geen rekening met jou houdt.
Geweldloze communicatie is hier dan ook essentieel. Met geweldloze communicatie benoem je je gevoel middels een ik-boodschap en kan je een verzoek doen maar je houdt het wel bij jezelf en maakt de ander geen verwijten. Wat helpt is daarnaast ook de ander zijn behoefte te erkennen.
Zo kan het dan zijn dat je tegen je kind zegt dat je oprecht begrijpt dat ze graag daar en daar heen wil maar het jou teveel energie kost om te halen. Of dat je hem (of haar) met alle liefde wil ophalen maar dit niet op laatste moment pas wil horen. En dat je dus graag wil dat ze van tevoren even checkt of het uitkomt.
Het lijkt zo simpel maar het maakt een groot verschil of je een houding van samenwerking aanneemt of dat je het gevoel hebt dat je kind hele tijd over je grenzen heen loopt. Als je kind het gevoel heeft dat je iets niet doet omdat je geen zin hebt zal je kind zich afgewezen (=niet geliefd) voelen en juist proberen meer gedaan te krijgen. Want met ‘geen zin’ hoort je kind dat het jouw aandacht niet verdient en zal het juist proberen meer aandacht te krijgen in de vorm van dingen die jij hij graag wil dat jij voor hem doet. Je kind dus oprecht laten weten dat je er graag voor hem bent, dat je graag wil helpen en zijn behoefte erkent maakt dat je kind zich gehoord, gezien en gesteund voelt. En ook meer bereid is voor jou te doen en rekening met jou te houden. Vanuit die houding kan je stuk makkelijker je eigen grenzen aangeven. Laat die grenzen dan dus wel gebaseerd zijn op natuurlijke consequenties (dus de grenzen van je lichaam of agenda) en niet op basis van zelf bedachte (hoe het zou horen) grenzen.
P.S. Wil je meer leren over communicatie met je kind? Meld je dan hier aan voor de gratis Bewust Ouderschap Online Course.
